<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d36988090\x26blogName\x3d%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82+-+%CE%9C%CE%B5+%CE%93%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%91%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://synomilies.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://synomilies.blogspot.com/\x26vt\x3d5910212506412506192', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

007 - Σε Αγνωστους Δρόμους, με Γνώριμους Ανθρώπους

22.1.07


Αλλη μία εργάσιμη μέρα έχει αρχίσει, τα αυτοκίνητα μαζεύονται στους δρόμους σαν το μελίσσι πάνω από ένα σπάνιο, γλυκοστήμονο αγριολούλουδο - κι η άγνωστη πόλη χαμογελάει στους θνητούς υπηρέτες της πάνω απ'τους συννεφοστεμμένους ουρανοξύστες, τιτάνες με πατημασιά που χάνεται στο κέντρο της.

Εκεί, στους άγνωστους δρόμους έχω αφεθεί να βρω τον προορισμό μου, έχοντας χάσει την έξοδο που ο χάρτης του MapQuest προσδιόρισε με ακρίβεια εκατοστού. Ισως να έφταιγε ο λιγοστός καφές, ίσως οι σκέψεις του μοναχικού οδηγού σε ένα δίωρο ταξίδι - ίσως, τέλος, η ίδια η πόλη να απαιτεί από τους νέους επισκέπτες της να ταλαιπωρούνται λίγο. Να μην τους δίνεται με την πρώτη φορά, σα δύσκολη μα έμπειρη στον έρωτα γυναίκα, που ανακτά την παρθενιά της ξαφνικά.

Σταματώ σε ένα βενζινάδικο και μπαίνω στο κατάστημα. Πίσω από τον πάγκο, ανάμεσα σε εκατοντάδες αντικείμενα προς πώληση βρίσκεται ο μελαμψός υπάλληλος με το μουστάκι βούρτσα. Με κοιτάζει εξερευνητικά, στο κάτω-κάτω κάθε άγνωστος που πάρκαρε αφήνοντας τα φώτα προσωρινής στάθμευσης αναμμένα μπορεί και να'χει κάποιο κακό σκοπό στο νου του.

"Χάθηκες;" με ρωτάει, πριν προλάβω να αρθρώσω λέξη.

"Καλημέρα. Ναι, θέλω να πάω στο Bayshore Boulevard, στο Bank of Tampa, κι εδώ είναι το Westshore. Μήπως θα μπορούσες να με βοηθήσεις;"

"Bayshore...Bayshore", μουρμουρίζει - τρίβοντας ένα αόρατο γένι που ξαφνικά φύτρωσε στο πηγούνι του. Το κινητό του χτυπάει, αρχίζει να μιλάει αγγλικά με έντονη προφορά και μου κάνει νόημα να περιμένω. Σε τέτοιες περιπτώσεις η αναμονή είναι το μόνο πράγμα που διαθέτει κανείς, ιδίως αν δεν αγοράζει και τίποτε από το μαγαζί. Ομως ήδη έχω τσίχλες, νερό και ακόμη δεν πεινάω. Περιμένω λοιπόν να τελειώσει τη συνομιλία του. Μετά από ένα λεπτό κλείνει το τηλέφωνο και με καλεί, προχωρώντας προς την έξοδο.

"Λοιπόν, θα πάς ευθεία μέχρι το φανάρι. Αριστερά στην Kennedy. Θα βρεις την Armenia μετά από ένα μίλι, θα πας δεξιά. Μετά αριστερά στη Howard, μέχρι να καταλήξεις στη Bayshore. Το Bank of Tampa είναι αριστερά, ενάμισυ μίλι."

Καταγράφω όλα αυτά στο αγουροξυπνημένο μου μυαλό, παρατηρώντας τις κινήσεις των χεριών του καθώς χειρονομεί, αποτυπώνοντας την εναλλαγή αριστερά-δεξιά σαν ψίχουλα που άφησαν πίσω τους ο Hansel και η Gretel. Αρκεί να μη μου τα φάνε τα πουλιά της κόπωσης.

Τον ευχαριστώ κι ετοιμάζομαι να φύγω, όταν η περιέργειά μου υπερνικά κάθε άλλο τυπικό.

"Από που είσαι;"

"Από την Τουρκία" μου απαντά. Κι ενώ είμαι έτοιμος να του μιλήσω για το πόσο παράξενο είναι δυό πρώην γείτονες να συναντιούνται στα ξένα, το κινητό του χτυπάει και πάλι κι απομακρύνεται βιαστικά στο εσωτερικό του καταστήματος. Το "ευχαριστώ" μου, μετέωρο νεύμα ευγνωμοσύνης, θαρρείς πως βγαίνει μισοσβησμένο.

Γυρίζω το κλειδί στη μίζα και ξαφνικά έχω μια αφόρητη επιθυμία να αγοράσω ένα κουτί λουκούμια, να ακούσω Σμυρνιώτικα τραγούδια και να διαβάσω ιστορίες για την Πόλη. Βγάζω φλας κι οδηγώ προς το φανάρι που έχει ήδη γίνει πράσινο. Η Kennedy με περιμένει, η Armenia, η Howard. Κι ύστερα, η Bayshore Boulevard και το Bank of Tampa, αλλά εγώ ήδη είμαι αλλού ταξιδεμένος κι απολαμβάνω την ανατολή του ήλιου - ψηλά από ένα βράχο στο Σούνιο.

posted by Λύσιππος
Δευτέρα, Ιανουαρίου 22, 2007

2 comments