Συνομιλίες - Με Γνώριμους Αγνώστους

Επέστρεφα στα πάτρια εδάφη, κι η ταραχή μου ισάξια της χαράς και της ανυπομονησίας που γέμιζε τα σωθικά μου. Στο αεροδρόμιο, με το σακκίδιό μου για χειραποσκευή, τ'ακουστικά ενός ψηφιακού ραδιοφώνου στ'αυτιά μου - να κόβουν λίγο την αντήχηση των αιθουσών αναμονής.

Ψάχνω για την ουρά που οδηγεί στη θύρα 4. Στο βάθος, δυό κυκλικές πορείες δείχνουν να τερματίζουν πίσω από μια αίθουσα με ψηλά τζάμια και ελεγκτές διαβατηρίων. Νέα Υόρκη προς Αθήνα. Κοιτάζω γύρω μου τους άλλους, ψηλά παιδιά με μοντέρνα άνετα ρούχα, ασπροκέφαλοι γέροντες. Κανείς δε μιλάει αν και κάποιοι αλληλοκοιτάζονται, ανταλλάσσοντας αμίλητα χαμόγελα. Τ'αγόρια έχουν καστανά, σπαστά μαλλιά, μουσάκια, αγέρωχο βλέμμα. Παραδίπλα, ψηλές κοπέλλες με μαύρα, μακρυά ομορφοχτενισμένα μαλλιά και έντονα καστανά μάτια. Αχ, τα μάτια τους, τα μάτια τα δικά μου - τα μάτια τα ξενιτεμένα.

Αφαιρούμαι, η ουρά προχωράει. Ακούω ομιλίες, χαμηλώνω τη μουσική. Προσπαθώ να καταλάβω τί λένε, όμως δεν συμπληρώνονται οι λέξεις - παραμένουν ήχοι, φθόγγοι. Μα τί στο καλό, σκέφτομαι. Αρχίζω να έχω αμφιβολίες.

Μαζεύω λίγο κουράγιο και για να μη ρεζιλευτώ ρωτάω το διπλανό μου, ένα μεσήλικα κύριο, στ'Αγγλικά:

"Excuse me sir, is this the waiting line to Gate 4 to Greece?"

Ξαφνιασμένος, με κοιτάζει και μου απαντά χαμογελώντας:

"Noooo, this is going to Barcelona, Spain!"

Σαστίζω, τον ευχαριστώ. Στ'αυτιά μου έρχονται πλέον μαζεμένες οι πληροφορίες, οι λέξεις σχηματίζονται, οι ήχοι αναγνωρίζονται. Ισπανικά. Απομακρύνομαι από την ουρά, αφήνοντας πίσω μου τις καστανομάτες κοπέλλες με τα μακρυά μαύρα μαλλιά και τα μοντέρνα ρούχα, τους ασπρομάλληδες κυρίους - κρατώντας μόνο ένα ευλογημένο συναίσθημα που με κάνει να χαμογελώ πλατιά.

Αχ, Μεσόγειος με τους λαούς σου - με μπέρδεψες, μα μού'δειξες πως αν όλα τ'αφήσουμε παράμερα, είμαστε ίδιοι στην ψυχή.