<meta name='google-adsense-platform-account' content='ca-host-pub-1556223355139109'/> <meta name='google-adsense-platform-domain' content='blogspot.com'/> <!-- --><style type="text/css">@import url(https://www.blogger.com/static/v1/v-css/navbar/3334278262-classic.css); div.b-mobile {display:none;} </style> </head><body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d36988090\x26blogName\x3d%CE%A3%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B5%CF%82+-+%CE%9C%CE%B5+%CE%93%CE%BD%CF%8E%CF%81%CE%B9%CE%BC%CE%BF%CF%85%CF%82+%CE%91%CE%B3%CE%BD%CF%8E%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dBLUE\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://synomilies.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3del\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://synomilies.blogspot.com/\x26vt\x3d5910212506412506192', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>

004 - Στιγμές Στο Ασανσέρ

19.11.06


Κατεβαίνω από τον τρίτο όροφο της δουλειάς μου στο ισόγειο, με το ασανσέρ. Μαζί μου, μια συμπαθητική, ευτραφής κυρία - αφροαμερικανίδα. Είναι 5 το απόγευμα της Παρασκευής.

Αφήνω ένα φύσημα, έκφραση περισσότερο αποσυμπίεσης για μένα. Εδώ όμως στην Αμερική σημαίνει ότι είτε ζεσταίνεσαι, ή ότι είσαι χάλια.

Η κυρία γελάει, μου λέει πως ευτυχώς είναι ήδη 5 και η εβδομάδα τελείωσε.

Χαμογελάω κι εγώ, της λέω πως έχω ακόμη μια ώρα εργασίας - κι εκείνη μου συμπαρίσταται:

"Δεν είναι δα και πολύ μακρυά η ώρα 6 !"

Εκεί ακριβώς χρειάζεται περισσότερο χιούμορ, συνομιλώντας με μιά άγνωστη στο ασανσέρ.

Ανάμέσα σε γέλια της λέω, "Είναι δυστυχώς πολύ πολύ μακρυά η ώρα 6 !". Γελάμε κι οι δυό, η πίεση της δουλειάς είναι σίγουρα αφόρητη ώρες-ώρες, κι αυτό είναι για μένα το πρώτο γνήσιο γέλιο της ημέρας.

Εχουμε φτάσει στο ισόγειο. Χαίρομαι που πηγαίνει σπίτι της και την καληνυχτίζω κι εκείνη ανταποδίδει λέγοντας να περάσω ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

Μετά από ένα πεντάλεπτο διάλειμμα εκτεθειμένος στο δροσερό αεράκι έξω από το κτήριο, ξαναπαίρνω το ασανσέρ για τον τρίτο όροφο.

Αυτή τη φορά κανείς δεν είναι μαζί μου - αλλά η ώρα 6 είναι πολύ πολύ κοντύτερα πλέον!

posted by Λύσιππος
Κυριακή, Νοεμβρίου 19, 2006

2 Comments:

Blogger unapatatras said...

απλό, λιτό, υπέροχο. πολύ μου αρέσουν τα κείμενα-σφηνάκια των συνομιλιών. είναι ότι πρέπει για να καθαρίσει το μυαλό. σαν το πεντάλεπτο διάλειμμά σου έξω από το κτήριο. :-)

12:53 π.μ.  
Blogger Λύσιππος said...

Ευχαριστώ, κι εμένα μου άρεσε ο όρος "κείμενο-σφηνάκι"!

12:57 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home