Είναι παραμονές Χριστουγέννων, στα εμπορικά πολυκαταστήματα επικρατεί ένας πανικός για τα δώρα της τελευταίας στιγμής. Πολύς κόσμος αναζητά ευκαιρίες ή απλά ανέβαλλε τα ψώνια του μέχρι να ξεκλέψει λίγο χρόνο από τις καθημερινές του ενασχολήσεις και τις μακρές ώρες εργασίας. Συνηθισμένο φαινόμενο, ιδίως όταν δεν ξέρεις τι να αγοράσεις για τον παραλήπτη του δώρου.
Στο τμήμα ρουχισμού είχε εκπτώσεις και αποφάσισα να αγοράσω ένα-δύο πουκάμισα και παντελόνια για να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου για το νέο έτος. Τυπικές επιλογές ενός μεγάλου παιδιού που δε χρειάζεται τη μαμά του πλέον μαζί του στα ψώνια!
Περιμένω στην ουρά του ταμείου, όταν κάποιος με αγγίζει στον ώμο.
Αυτό, δεν είναι συνηθισμένο στην Αμερική, όπου ο ζωτικός χώρος του καθενός είναι ιερός και οι άνθρωποι απευθύνονται ο ένας στον άλλο ευθέως και από απόσταση. Γυρίζω έκπληκτος και βλέπω μια κυρία, περίπου στην ηλικία μου με ένα πουκάμισο στο χέρι. Τη ρωτάω πώς μπορώ να τη βοηθήσω.
Με συγχωρείτε, μου λέει - ο αδερφός μου μοιάζει πάρα πολύ με εσάς. Εχετε το ίδιο σουλούπι κι ήθελα να σας παρακαλέσω να μου πείτε την άποψή σας γι αυτό το πουκάμισο.
Χαμογελάω, η προφορά της την προδίδει - είναι σίγουρα από Κούβα ή Πουέρτο Ρίκο. Τα μαύρα της μαλλιά είναι μαζεμένα σε κότσο, συντηρητικά ντυμένη. Πολύ ευγενική.
Ευχαρίστως, της λέω.
Για τα επόμενα δέκα λεπτά γίνομαι ο παραλήπτης του δώρου της, προβάροντας επάνω μου διάφορα πουκάμισα που έχει επιλέξει. Είναι όντως όλα στο μέγεθός μου αλλά τα σχέδιά τους δεν είναι του γούστου μου. Της κάνω ερωτήσεις προσπαθώντας να καταλάβω τι θα άρεσε στον αδερφό της.
Βρίσκουμε κάποιο που της αρέσει. Δείχνει να είναι ειλικρινά χαρούμενη, χαμογελάει και τα καστανά της μάτια λάμπουν. Με αγγίζει και πάλι στο χέρι και μου το σφίγγει. Μου εύχεται καλά Χριστούγεννα και απομακρύνεται προς το βάθος της αίθουσας.
Εκείνα τα δέκα λεπτά ήταν το καλύτερο δώρο για μένα, το να προσφέρω το χρόνο μου σε κάποιον που τον είχε πραγματικά ανάγκη. Εκανα ένα δώρο σε κάποιον και συνάμα, στον εαυτό μου.
Η κοπέλλα στο ταμείο έδειχνε κουρασμένη και αδιάφορη.
Στο τμήμα ρουχισμού είχε εκπτώσεις και αποφάσισα να αγοράσω ένα-δύο πουκάμισα και παντελόνια για να ανανεώσω τη γκαρνταρόμπα μου για το νέο έτος. Τυπικές επιλογές ενός μεγάλου παιδιού που δε χρειάζεται τη μαμά του πλέον μαζί του στα ψώνια!
Περιμένω στην ουρά του ταμείου, όταν κάποιος με αγγίζει στον ώμο.
Αυτό, δεν είναι συνηθισμένο στην Αμερική, όπου ο ζωτικός χώρος του καθενός είναι ιερός και οι άνθρωποι απευθύνονται ο ένας στον άλλο ευθέως και από απόσταση. Γυρίζω έκπληκτος και βλέπω μια κυρία, περίπου στην ηλικία μου με ένα πουκάμισο στο χέρι. Τη ρωτάω πώς μπορώ να τη βοηθήσω.
Με συγχωρείτε, μου λέει - ο αδερφός μου μοιάζει πάρα πολύ με εσάς. Εχετε το ίδιο σουλούπι κι ήθελα να σας παρακαλέσω να μου πείτε την άποψή σας γι αυτό το πουκάμισο.
Χαμογελάω, η προφορά της την προδίδει - είναι σίγουρα από Κούβα ή Πουέρτο Ρίκο. Τα μαύρα της μαλλιά είναι μαζεμένα σε κότσο, συντηρητικά ντυμένη. Πολύ ευγενική.
Ευχαρίστως, της λέω.
Για τα επόμενα δέκα λεπτά γίνομαι ο παραλήπτης του δώρου της, προβάροντας επάνω μου διάφορα πουκάμισα που έχει επιλέξει. Είναι όντως όλα στο μέγεθός μου αλλά τα σχέδιά τους δεν είναι του γούστου μου. Της κάνω ερωτήσεις προσπαθώντας να καταλάβω τι θα άρεσε στον αδερφό της.
Βρίσκουμε κάποιο που της αρέσει. Δείχνει να είναι ειλικρινά χαρούμενη, χαμογελάει και τα καστανά της μάτια λάμπουν. Με αγγίζει και πάλι στο χέρι και μου το σφίγγει. Μου εύχεται καλά Χριστούγεννα και απομακρύνεται προς το βάθος της αίθουσας.
Εκείνα τα δέκα λεπτά ήταν το καλύτερο δώρο για μένα, το να προσφέρω το χρόνο μου σε κάποιον που τον είχε πραγματικά ανάγκη. Εκανα ένα δώρο σε κάποιον και συνάμα, στον εαυτό μου.
Η κοπέλλα στο ταμείο έδειχνε κουρασμένη και αδιάφορη.
5 Comments:
δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό. Έχουμε φτάσει στο σημείο - είτε στην Αμερική όπως λές είτε εδώ στη χώρα μας - να θεωρούμε κάποιες σύντομες ανθρώπινες επαφές ως "δώρο".
Πράγματι, είναι θαυμάσιες αυτές οι στιγμές. Γιατί ολοένα και λιγοστεύουν.
Μα, αν το σκεφτείς μεγαλώσαμε με το σλόγκαν "μη μιλάς σε αγνώστους", που μας έλεγαν οι μαμάδες. Επηρεασμένες από ταινίες θρίλερ και τις ειδήσεις της εποχής;
Και αυτό το "μη μιλάς σε αγνώστους", μαζί με μια σειρά ακόμα παραγόντων (της πουριτανικής κοινωνίας, κ.α.) μας οδήγησε στην αποξένωση...
Προσωπικά, λατρεύω τις στιγμές σαν αυτή που περιγράφεις στο ποστ σου. Αναγνωρίζω την όποια αφηρημένη έννοια της κοινωνιολογικής τους αξίας.
Και νομίζω πως μόλις βρήκαμε μια ευχή για τα Χριστούγεννα και το νέο έτος: μια ευχή για να πληθαίνουν οι εν λόγω στιγμές,
να πέσουν τα τείχη...
Καλά Χριστούγεννα σε σένα και σε όλους, γνωστούς και αγνώστους!
Λύσιππε Καλά Χριστούγεννα!
Περίμενα πολύ καιρό να γράψεις κάτι.
Ελπίζω να σε "βλέπω" συχνότερα.
Με γειά το νέο μπλογκ Θοδωρή μου . Καλή χρονιά ! :)))
Πόσο δίκιο έχεις περί "ζωτικού χώρου".....είναι ένα από τα πράγματα που ποτέ δεν θα καταλάβω εδώ. Αλλά θα μου πεις μπορεί να βρίσκουν επαφή μέσω του Κεντάκι Chicken....
ωραίο το κουτί, αλλά είναι γυάλινο.
χ@χΛιΔάΚι
Δημοσίευση σχολίου
<< Home