Σάββατο μεσημέρι, στο Wal-Mart - αλυσσίδα από supermarket στην Αμερική. Κάνω βόλτα στο τμήμα με τα ψητά κοτόπουλα. Εχει διάφορα έτοιμα εδέσματα, πατάτες, μπάμιες τηγανητές, καυτερό κοτόπουλο. Μια μικρογραφία Ελληνικής ψησταριάς, θαρρείς.
Η γνώριμη κυρία που με εξυπηρετεί κάθε Σάββατο είναι απασχολημένη. Πλησιάζει ένας νεαρός υπάλληλος. Το πρόσωπό του με ξαφνιάζει. Σε μια περιοχή όπου οι ισπανόφωνοι λατινογενείς είναι πολλοί, με έχουν συχνά μπερδέψει οπτικά για Πορτορικανό, Κουβανό αλλά ποτέ για Ελληνα.
Ο νεαρός όμως μπροστά μου αντιπροσωπεύει πλήρως τα αντρικά γονίδια μιας μοναδικής φυλής, της Ελληνικής. Λεπτό πρόσωπο, έντονα καστανά μάτια, πυκνά φρύδια, μαύρα μαλλια που καταλήγουν σε κοτσίδα. Μου θυμίζει παλιούς φίλους τότε που πηγαίναμε στη Σχολή, φοιτητές.
"Θα ήθελα μια λίμπρα φτερούγες καυτερές".
Ο νεαρός ελέγχει τα κοτόπουλα που ακόμη ετοιμάζονται.
"Θα είναι έτοιμα σε 5 λεπτά", μου λέει σε άψογα Αγγλικά.
Δε διακρίνω καμμία προφορά που να θυμίζει αλλοδαπό. Είναι ευγενικός, του λέω πως θα περιμένω. Τον παρατηρώ καθώς εξυπηρετεί άλλους, δείχνει να έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Περιμένω.
Διακρίνω στο στήθος του μια ταμπέλα που γράφει "STEL". Αρχίζω και σιγουρεύομαι, ανυπομονώ. Οταν έρχεται η σειρά μου ξανά, τον ρωτάω:
"Συγγνώμη που ρωτάω, αλλά μήπως σας λένε Στέλιο;"
Δείχνει ελφρά ξαφνιασμένος. Οι υπόλοιπες λίγες λέξεις ανταλάσσονται στα Αγγλικά.
"Yes, it's Stelios. Are you Greek?"
"Ναι Στέλιο, χάρηκα πολύ. Και μίλα Ελληνικά βρε παιδί μου!"
Του προτείνω το χέρι αυθόρμητα. Βγάζει το πλαστικό γάντι, εγκάρδια χειραψία. Συστήνομαι.
Χαμογελάει. Γεννημένος στη Γλυφάδα είναι Φλόριντα μόλις ένα χρόνο. Ταξιδεμένος λόγω της δουλειάς του πατέρα του, Φιλιππίνες, Βοστώνη. Του λέω κι εγώ για τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια στην Αμερική και τον αέναο πόθο της επιστροφής.
Για μερικά ακόμη λεπτά μιλάμε Ελληνικά. Δυνατά. Δίπλα, οι πελάτες χαμογελούν.
Χαμογελώ κι εγώ.
Βγαίνοντας από την έξοδο επανέρχομαι στον ζεστό απογευματινό ήλιο του Νοεμβρίου κι η μισάνοιχτη πόρτα της Ελλάδας ξανακλείνει πίσω μου. Απίστευτο πόσα ταξίδια γίνονται μέσα σε λίγα λεπτά, με το μυαλό στο πηδάλιο και την καρδιά να χειρίζεται τον αστρολάβο.
Η γνώριμη κυρία που με εξυπηρετεί κάθε Σάββατο είναι απασχολημένη. Πλησιάζει ένας νεαρός υπάλληλος. Το πρόσωπό του με ξαφνιάζει. Σε μια περιοχή όπου οι ισπανόφωνοι λατινογενείς είναι πολλοί, με έχουν συχνά μπερδέψει οπτικά για Πορτορικανό, Κουβανό αλλά ποτέ για Ελληνα.
Ο νεαρός όμως μπροστά μου αντιπροσωπεύει πλήρως τα αντρικά γονίδια μιας μοναδικής φυλής, της Ελληνικής. Λεπτό πρόσωπο, έντονα καστανά μάτια, πυκνά φρύδια, μαύρα μαλλια που καταλήγουν σε κοτσίδα. Μου θυμίζει παλιούς φίλους τότε που πηγαίναμε στη Σχολή, φοιτητές.
"Θα ήθελα μια λίμπρα φτερούγες καυτερές".
Ο νεαρός ελέγχει τα κοτόπουλα που ακόμη ετοιμάζονται.
"Θα είναι έτοιμα σε 5 λεπτά", μου λέει σε άψογα Αγγλικά.
Δε διακρίνω καμμία προφορά που να θυμίζει αλλοδαπό. Είναι ευγενικός, του λέω πως θα περιμένω. Τον παρατηρώ καθώς εξυπηρετεί άλλους, δείχνει να έχει τον έλεγχο της κατάστασης. Περιμένω.
Διακρίνω στο στήθος του μια ταμπέλα που γράφει "STEL". Αρχίζω και σιγουρεύομαι, ανυπομονώ. Οταν έρχεται η σειρά μου ξανά, τον ρωτάω:
"Συγγνώμη που ρωτάω, αλλά μήπως σας λένε Στέλιο;"
Δείχνει ελφρά ξαφνιασμένος. Οι υπόλοιπες λίγες λέξεις ανταλάσσονται στα Αγγλικά.
"Yes, it's Stelios. Are you Greek?"
"Ναι Στέλιο, χάρηκα πολύ. Και μίλα Ελληνικά βρε παιδί μου!"
Του προτείνω το χέρι αυθόρμητα. Βγάζει το πλαστικό γάντι, εγκάρδια χειραψία. Συστήνομαι.
Χαμογελάει. Γεννημένος στη Γλυφάδα είναι Φλόριντα μόλις ένα χρόνο. Ταξιδεμένος λόγω της δουλειάς του πατέρα του, Φιλιππίνες, Βοστώνη. Του λέω κι εγώ για τη ζωή μου τα τελευταία χρόνια στην Αμερική και τον αέναο πόθο της επιστροφής.
Για μερικά ακόμη λεπτά μιλάμε Ελληνικά. Δυνατά. Δίπλα, οι πελάτες χαμογελούν.
Χαμογελώ κι εγώ.
Βγαίνοντας από την έξοδο επανέρχομαι στον ζεστό απογευματινό ήλιο του Νοεμβρίου κι η μισάνοιχτη πόρτα της Ελλάδας ξανακλείνει πίσω μου. Απίστευτο πόσα ταξίδια γίνονται μέσα σε λίγα λεπτά, με το μυαλό στο πηδάλιο και την καρδιά να χειρίζεται τον αστρολάβο.
12 Comments:
Μου θύμισες τότε, εξόριστη στη Γερμανία...
Μια γλυκιά κυρία που όταν συναντιόμασταν μιλούσαμε ελληνικά, και μου ζέσταινε την καρδιά....
Το ίδιο συναίσθημα μου πρόσφερες ξανά...
Προσπάθησα για λίγο να φανταστώ πώς θα ήταν αν ζούσα κάπου όπου σχεδόν κανείς δε μιλούσε τη μητρική μου γλώσσα.
Όσο κι αν αγαπώ τ' αγγλικά, όσο κι αν είναι η γλώσσα της δουλειάς μου, η παραπάνω σκέψη μου φάνηκε κάπως... αλλόκοτη.
Χαίρομαι για το περιστατικό που σου 'τυχε Λύσιππε. Κι ακόμη πιο πολύ που βγαίνοντας απ' το μάρκετ, σε χαιρέτησε η ζέστη του ήλιου Νοέμβρη μήνα.
Τις καλημέρες μου.
Αυτό το συναίσθημα , το ν'ακούς ελληνικά μακριά απ'την πατρίδα ... γεμίζει η καρδιά σου στοργή . Μόνο εκτός Ελλάδος είμαστε αγαπημένοι άραγε ;
Καλημέρα Θοδωρή και καλή εβδομάδα .
Με γειές το καινούργιο blog, Λύσιππε!
Φιλιά!
Γειά σου Ελληνόπουλο, με γειά και το νέο blog Σ;)
Καλησπέρα Ελληνίδες κι Ελληνες!
Δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώ Ελληνες εδώ στην Αμερική, ποτέ όμως πριν δεν υπήρξε αυτή η αίσθηση ότι ο άγνωστος απέναντί μου είναι συμπατριώτης απλά και μόνο βλέποντάς τον.
Ναταλία, η γλώσσα που δε μιλιέται και δεν ακούγεται πάντα παραμένει μέσα μας σαν φλογίτσα από υγραέριο, έτοιμη να θεριέψει ξανά με την πρώτη ευκαιρία.
Νυχτερινέ Τύπε - όμορφος ο καιρός εδώ αλλά μονάχα δύο εποχές: των βροχών και η άλλη. Τροπικό κλίμα που κάνει την Ελλάδα ακόμη πιο μακρυνή.
Ελληνίδα, στη χώρα μας είμαστε πολύ απασχολημένοι σκίζοντας ο ένας τις σάρκες του άλλου και δεν βλέπουμε αυτά που ανθίζουν γύρω μας.
Lucy και Μίλτο, σας ευχαριστώ. Ηθελα να διαχωρίσω κάπως τα κείμενά μου σ'εκείνα που είναι πιό λυρικα - συνήθως - από τα της καθημερινότητας. Για τις Συνομιλίες έχω άφθονο υλικό που βρίσκεται κρυμμένο στο μυαλό μου τα τελευταία χρόνια.
Καλό σας απόγευμα.
απίστευτο!
το ίδιο είχα πάθει σε ένα ταξίδι στο εξωτερικό με ένα συνάδελφο... τελικά είδαμε ότι ο πατέρας του και η μητέρα μου ήταν από γειτονικά χωριά!!!
καλησπέρα
Μου θύμισες τον στοίχο του Σαββόπουλου
- Των Ελλήνων οι κοινότητες φτίαχνουν άλλο γαλαξία.
Και είναι γεγονός.jz
τυχεράκια...εδώ που είμαι εγώ, τους ψάχνω με τον μεγενθυτικό φακό...
Καλοτάξιδο το καινούριο blog. Η πρώτη συνομιλία σου μου είναι πολύ οικεία...
Σου εύχομαι την καλύτερη αρχή. Δηλαδή να συνεχίσεις!
Λύσσιπε μένεις Αμερική; Πολύ ωραίες αισθητικά οι σελίδες σου. Διάβασα αυτό το κομμάτι με τον Στέλιο. Θα τα ξαναπούμε μόλις βρω χρόνο να διαβάσω κι άλλα.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home