Είναι εξίμισυ το βράδυ και γυρίζω σπίτι. Φτάνω, παρκάρω και περπατώ προς το συγκρότημα δυόροφων κτισμάτων με διαμερίσματα, τέσσερα ανά όροφο. Εξω, δροσούλα φθινοπωρινή κι ο ουρανός καθαρός, κατασκότεινος, με τ'αστέρια να φαίνονται πάνω από τη λιμνούλα. Στη στροφή αρχίζω να σιγοσφυρίζω. Είναι Παρασκευή και μια έντονη εβδομάδα στη δουλειά έχει τελειώσει. Θέλω να πάω σπίτι να χαλαρώσω.
Μερικά μέτρα μακρυά, από την αντίθετη κατεύθυνση βλέπω να περπατάει μια φιγούρα. Είμαι μόλις μερικά μέτρα από την πόρτα του διαμερίσματός μου ενώ εκείνος προχωρά προς την κατεύθυνσή μου. Οπως έχω μάθει εδώ και χρόνια τώρα, θα χαιρετίσω τον οποιοδήποτε άγνωστο που συναντώ στην πορεία μου. Ενα "γειά, πώς πάει;" ή ένα νεύμα συγκατάβασης αρκούν στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που οι δρόμοι μας συναντώνται.
Κοντοστέκομαι λίγο πριν την πόρτα. Τον κοιτάζω και χαιρετώ. Γελώντας μου λέει "You scared the hell out of me, man!" και ανεβαίνει τις εξωτερικές σκάλες προς τον πάνω όροφο. "Οχι βρε φίλε", του λέω γελώντας κι εγώ. "Εσύ με τρόμαξες. Καλό βράδυ".
Ξεκλειδώνω την εξώπορτα και βρίσκω τη γάτα μου να με περιμένει νιαουρίζοντας. Κανένας μας δε φόβισε τον άλλο. Κλείνω την πόρτα και συνεχίζω να σφυρίζω.
Μερικά μέτρα μακρυά, από την αντίθετη κατεύθυνση βλέπω να περπατάει μια φιγούρα. Είμαι μόλις μερικά μέτρα από την πόρτα του διαμερίσματός μου ενώ εκείνος προχωρά προς την κατεύθυνσή μου. Οπως έχω μάθει εδώ και χρόνια τώρα, θα χαιρετίσω τον οποιοδήποτε άγνωστο που συναντώ στην πορεία μου. Ενα "γειά, πώς πάει;" ή ένα νεύμα συγκατάβασης αρκούν στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που οι δρόμοι μας συναντώνται.
Κοντοστέκομαι λίγο πριν την πόρτα. Τον κοιτάζω και χαιρετώ. Γελώντας μου λέει "You scared the hell out of me, man!" και ανεβαίνει τις εξωτερικές σκάλες προς τον πάνω όροφο. "Οχι βρε φίλε", του λέω γελώντας κι εγώ. "Εσύ με τρόμαξες. Καλό βράδυ".
Ξεκλειδώνω την εξώπορτα και βρίσκω τη γάτα μου να με περιμένει νιαουρίζοντας. Κανένας μας δε φόβισε τον άλλο. Κλείνω την πόρτα και συνεχίζω να σφυρίζω.
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου
<< Home